Mijn vriendin de megaheks deel 2

Een jaar geleden had ik dan mijn positieve zwangerschapstesten in mijn hand, wat een vreugde. Ik had toen nooit kunnen voorspellen hoe het leven een jaar later zou kunnen zijn.

Vorig jaar in december heb ik dan ook mijn blogje geschreven over de megaheks. Mijn beste vriendin die gewoon deed alsof ik niet meer bestond nadat ik verteld had dat ik zwanger was.
Na het blogje is alles weer goedgekomen en waren we weer vrolijk vriendinnetjes.
Toen ik 37,5 week zwanger was ben ik nog naar haar toe gegaan als verrassing. Zij was bezig met de verhuizing van haar moeder, de hele familie hielp mee. En ik dacht kom doe eens gek, verras haar , aangezien ze de dag erna jarig zou zijn.  De aantsaande papa , opa en oma van onze jongens vonden het maar niks dat ik in mijn toestand nog wegging.
Ik in de auto, 45 minuten rijden , auto vol met kadootjes, taart, hapjes en drankjes naar het nieuwe huis van haar moeder...VERRASSING!!!
Het was echt een leuke dag, iedereen hard aan het werk en ik verzorgde de catering om het zo even te zeggen.

2 dagen later werd opeens de keizersnede gepland omdat ik volgens de dokter echt niet door kon lopen.
Voordat ik de OK in ging hadden mijn vriendin en ik nog heel de tijd contact want het was toch best heel spannend allemaal.

Toen de jongens er waren heb ik snel een foto gestuurd en gezegd dat ik ging slapen, ik werd echt platgespoten met morfine.
Ik kreeg nog snel een reactie: Aaaah wat zijn ze leuk! Gefeliciteerd XXXXX

En toen.....veranderde mijn beste vriendin opeens weer in een megaheks.
Na die dag heb ik niks meer van haar gehoord, ze reageerde ook niet op mijn berichtjes.
Fysiek had ik het best zwaar na de bevalling, tis ook best hectisch opeens 2 baby's , maar het verdriet dat ik had om haar was enorm.

Ik begrijp hier gewoon helemaal niks van, hoe kan iemand zo zijn?
Ik was eerst verdrietig, maar onze jongens zorgden voor zoveel vreugde dat dat gevoel verdween en ik had simpelweg geen tijd over om er aan te denken.
Boos ben ik niet echt geweest, naja ik was zo boos dat het gevoel gewoon werd uitgeschakeld .
En nu , 4 maanden later, denk ik alleen maar ik heb geen tijd en energie over voor iemand die zo in het leven staat.
Ik heb 2 waanzinnige baby's , ja ze zijn echt geweldig, en het is voor haar een groot gemis dat ze ze nooit zal leren kennen.

En nu dit stukje weer geschreven is, sluit ik dit hoofdstuk af en leef ik lang en gelukkig verder ...